Agnieszka Wojtowicz – Niebezpieczny wieszcz / Teatr nr 6/06-19

Piotr Tomaszuk uczynił z Wierszalina dom Mickiewicza – nie tylko mierzy się z dziełami wieszcza, lecz ma także pomysł na ich współczesną inscenizację. „Wykład” (na podstawie Ksiąg narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego Adama Mickiewicza) jest teatralną parafrazą słynnego zdania Marii Janion: „Do Europy tak, ale razem z naszymi umarłymi”. W przestrzeni nieludzkiej ziemi (charakterystyczne słupy elektryczne) umieścił akcję Wykładu – ekshumując/wywołując (spektakl jest kontynuacją Dziadów) duchy tych Polaków, o których zapomniała historia (postaci odziane są w zetlałe, poszarpane ubrania). Przedstawienie ma wysublimowaną konstrukcję muzyczną. Świetnie prowadzone, w różnym tempie i rytmie. Od zgiełku do grobowej ciszy. Subtelnie nawiązując do Kantorowskiego Teatru Śmierci, tworzy Tomaszuk przedstawienie przejmujące. Spektakl oburzył młodych recenzentów – wizja Polski, jaka się z tego przedstawienia wyłania, jest według nich nie do przyjęcia. Zastanawiam się tylko, co tak naprawdę wywołało to wzburzenie: wizja sceniczna czy słowa Mickiewicza.-Spektakl Tomaszuka można traktować jak przypowieść,-rodzaj moralitetu – reżyser ukazuje dramat narodu, który z powodu własnych przywar został wykorzystany i pogrzebany. Drastyczność tego spektaklu może dla niektórych widzów i recenzentów tkwi właśnie w słowie naród, Tomaszuk odważnie stawia także kwestię wiary, która ten naród scala.