Spoglądając na „Ballady i romanse” Adama Mickiewicza przez pryzmat życiorysu autora dochodzimy do zaskakującego wniosku: ten zbiór opowieści i pieśni jest zapisem czynionym ręką człowieka radosnego i szczęśliwego… W istocie! Stanowi on literacki ślad okresu bodaj najszczęśliwszego w życiu Mickiewicza, okresu najbardziej niefrasobliwego, pozbawionego poważnych dylematów i trosk, ślad wspomnianej w lirykach lozańskich „młodości durnej i chmurnej”, a durnej, bo pełnej kipiących uczuć, …„durnej” od durzenia się w kobietach…, a zarazem młodości „chmurnej” czyli młodzieńczo zbuntowanej przeciw „starcom” i „klasykom”, zbuntowanej przeciwko obowiązującej modzie i stylowi, a więc młodości zbuntowanej przeciwko czemuś, co w życiu kultury bywa niekiedy pierwszorzędne, ale w życiu praktycznym okazuje się, niestety, najmniej ważne..